ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ – Άρθρο του συγχωριανού μας και Ιατρού – Μανώλη Παπυράκη

(Σκέψεις, διδάγματα και συμπεράσματα από την Πανδημία του COVID 19)

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως αυτή η καταστροφική Πανδημία του Κορωνοιού, που τόσο πολύ ταλαιπώρησε όλο τον κόσμο, μας έδωσε σίγουρα πολλά μηνύματα , μας έκανε να σκεφτούμε, να αξιολογήσουμε πολλά δεδομένα, να προβληματιστούμε και να βγάλουμε ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Μας έκανε να σκεφτούμε και να εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω ορισμένες έννοιες, όπως είναι η ανθρωπιά, η αγάπη, η πίστη για ένα σκοπό και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ακόμη μας οδήγησε να σκεφτούμε, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά ή πιθανώς για πρώτη φορά, τη σχέση που πρέπει να έχει η πολιτική με την ηθική. Και το λέω αυτό γιατι, δυστυχώς είναι θλιβερό που σε πολλές χώρες του κόσμου χάθηκαν χιλιάδες ζωές επειδή στο δίλημμα ανθρώπινη ζωή ή οικονομικό κέρδος, η ζυγαριά έκλεινε υπέρ της οικονομίας. Και είναι περισσότερο θλιβερό όταν προκύπτει η διαπίστωση πως αυτό συνέβη σε χώρες που χαρακτηρίζονται προηγμένες και που ορίζουν τις τύχες αυτού του κόσμου. Και να αποδεικνύεται έτσι ,πως σε αυτές ακριβώς τις χώρες, είναι ανύπαρκτη αυτή η σχέση πολιτικής και ηθικής.

Ευτυχώς η Ελλάδα στην περίπτωση αυτή έδωσε εξετάσεις ανθρωπιάς, συνέπειας και ευθύνης με τα μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής που εφάρμοσε, αλλά και με τον υπεύθυνο καθημερινό τρόπο ενημέρωσης. Έτσι κατάφερε και δημιούργησε ένα αίσθημα ασφάλειας στον Ελληνικό λαό και μια υπερβολική εμπιστοσύνη που βοήθησε ώστε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, να υπακούει και να ακολουθεί τις οδηγίες των υπευθύνων με όλα τα θετικά αποτελέσματα. Για τους λόγους αυτούς η Ελλάδα έτυχε της Παγκόσμιας εκτίμησης και επιβράβευσης. Εδώ πιστεύω ότι πρέπει να τονιστεί ο θετικός ρόλος και της Εκκλησίας που προσπάθησε και κατάφερε να πείσει τους πιστούς ότι η λατρεία στους ναούς ασφαλώς είναι μια υποχρέωση σεβαστή και αναγκαία για τον Χριστιανικό κόσμο αλλά η Πίστη είναι κάτι βαθύτερο και προσδιορίζεται από αισθήματα αγάπης , αλληλοβοήθειας και σεβασμού προς τον συνάνθρωπο και δεν είναι αμάρτημα εάν για ένα χρονικό διάστημα σταματήσουν να λειτουργούν οι Εκκλησίες, αφού αυτό επιβάλλεται για το καλό και την προστασία όλου του κόσμου.

Στην δύσκολη αυτή κατάσταση την οποία πέρασε και που συνεχίζει να περνά ο κόσμος, σίγουρα με τον τρόπο τους βοήθησαν πολλοί, όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω ξεχωριστά ορισμένες ομάδες ανθρώπων που στάθηκαν στην πρώτη γραμμή, όπως το ιατρικό, νοσηλευτικό και το πάσης φύσεως προσωπικό στα Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, το ΕΚΑΒ , την Αστυνομία, τους Φαρμακοποιούς, το Προσωπικό των Γηροκομείων, τους εργαζόμενους στα μέσα μαζικής μεταφοράς και βέβαια όλους όσους προσέφεραν εθελοντική εργασία.

Εδώ νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ λίγο παραπάνω για το Ιατρονοσηλευτικό και όχι μόνο Προσωπικό των Νοσοκομείων και το πολυσυζητημένο αυτό τον καιρό ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ , και το κάνω αυτό γιατί σίγουρα στα νοσοκομεία της χώρας δόθηκαν οι μεγάλες μάχες διάσωσης ανθρώπινων ζωών, αλλά και γιατί είμαι ένας άνθρωπος που πέρασα όλη μου τη ζωή υπηρετώντας το Νοσοκομείο Ρεθύμνης και έχω παρακολουθήσει από κοντά την πορεία της Υγείας στη Χώρα μας τα τελευταία 50 χρόνια. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να ειπωθεί μια μεγάλη αλήθεια. Πρέπει να ειπωθεί ότι το πολύ καλό αποτέλεσμα που είχαμε όσον αφορά τον μικρό αριθμό ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν , δεν είναι αποτέλεσμα της καλής κατάστασης που βρίσκεται το ΕΣΥ αλλά οφείλεται αποκλειστικά αφενός στα σωστά προληπτικά μέτρα που ελήφθησαν από τους υπευθύνους της πολιτείας αλλά και στην τεράστια προσφορά του προσωπικού των μονάδων Υγείας που αγωνίστηκε με αυταπάρνηση και θυσία προκειμένου να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα για το οποίο μιλά όλος ο κόσμος .

Το ΕΣΥ έγινε στη χώρα μας το 1983 με το νόμο 1397 και εδραιώθηκε με την εφαρμογή του γιατρού πλήρους κι αποκλειστικής απασχόλησης, την δημιουργία των μεγάλων Νοσοκομειακών μονάδων, κυρίως στην Περιφέρεια και την ίδρυση σε όλη την Ελληνική ύπαιθρο περίπου 200 κέντρων Υγείας. Λίγο αργότερα το 1985 έγινε το ΕΚΑΒ με το νόμο 1579.

Το ΕΣΥ λειτούργησε σωστά, συνεχώς αναβαθμιζόμενο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90. Δυστυχώς από τότε και μέχρι σήμερα, στην κυριολεξία ξεχάστηκε από όλους. Η πρωτοβάθμια φροντίδα έμεινε στάσιμη. Ότι είχε γίνει τα πρώτα 10 χρόνια, αυτά έμειναν.H νοσοκομειακή περίθαλψη είναι συνεχώς φθίνουσα και όσον αφορά τη στελέχωση σε έμψυχο δυναμικό αλλά και από άποψη ιατρικού και ξενοδοχειακού εξοπλισμού. Η μισθοδοσία δε του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού είναι απαράδεκτη. Σε σημείο που η υποστελέχωση να οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην απροθυμία γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού να ενταχθούν στο ΕΣΥ. Παρά ταύτα, αυτό το παραμελημένο ΕΣΥ, έσωσε τώρα την κατάσταση και βοήθησε να μην χαθεί μεγάλος αριθμός ανθρώπινων ζωών. Και αυτή την στιγμή αναγνωρίζεται και υμνείται από όλους για το μέγεθος αυτής της προσφοράς. Δυστυχώς έπρεπε να έρθει αυτή η μεγάλη μπόρα για να καταλάβουνε και όχι μόνο στη Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο την αξία που έχει ένα καλά οργανωμένο, δυνατό, δημόσιο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η δυσάρεστη εμπειρία θα συντελέσει αυτό να μην ξεχαστεί ποτέ. Να μην ξεχαστούν οι ελλείψεις που υπάρχουν, οι παραλείψεις που έγιναν και ακόμη να μην ξεχαστεί η μεγάλη προσφορά των υπηρετών αυτού του συστήματος που σήμερα χαρακτηρίζονται ήρωες.

Οι επιπτώσεις αυτής της πανδημίας υπήρξαν αναμφισβήτητα καταστροφικές για την ανθρώπινη ζωή και θα έχουν σίγουρα δυσάρεστες κοινωνικές συνέπειες στο μέλλον (οικονομικές και όχι μόνο). Όμως δόθηκε η ευκαιρία και για κάτι ιδιαίτερα θετικό, να ισχύσει το ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟN ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ γιατι βοήθησε τον κόσμο να καταλάβει την μεγάλη αξία που έχουν έννοιες, όπως, η Αγάπη, ο Σεβασμός, η θυσία, η αλληλοβοήθεια, η πίστη και η ελπίδα. Και πρέπει όλοι μας να ευχόμαστε και να προσπαθούμε, αυτές οι έννοιες που προσδιορίζουν την ανθρωπιά και την ευπρέπεια του κάθε ανθρώπου, την πρεπιά όπως λέμε στην Κρήτη, να μην ξεχαστούν ποτέ. Και να μην περιμένουμε να έρθει πάλι μια κακή στιγμή για να θυμηθούμε ότι είμαστε Άνθρωποι.

Κλείνοντας θέλω να πω ότι σίγουρα έχει περάσει ο μεγάλος κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή. Όμως αυτή η αναγκαστική μεγάλη προσπάθεια να σωθούν ανθρώπινες ζωές, η οποία και συνεχίζεται ακόμη, δυστυχώς μας οδηγεί σε μια άλλη δύσκολη περίοδο που ο κόσμος θα αντιμετωπίσει πιθανότατα σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι και στην δεύτερη αυτή φάση του προβλήματος θα χρειαστούν όπως και στην πρώτη τα ψυχικά αποθέματα και οι μεγάλες ηθικές δυνάμεις του λαού μας για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα ενωμένοι, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα χωρίς συγκρούσεις και άσκοπες αντιπαραθέσεις.

Μανώλης Παπυράκης – Ιατρός